Hypertensie hoeft zich niet per se over de jaren heen te ontwikkelen. Hoge bloeddruk wordt vaak gekenmerkt aan vermoeidheid, slecht weer of juist specifieke lichaamscondities. Wanneer hoofdpijn, slapeloosheid of kortademigheid optreedt, is het laatste waar de persoon aan denkt hartproblemen. "Alles is in orde met mij, het is gewoon warm buiten" - mijn moeder zei dat altijd wanneer ze kortademig was.

Ongeveer 2 maanden voor een hartaanval begon mijn moeder al snel moe te worden, en klaagde ze telkens over een dergelijke hoofdpijn. Ondanks dit alles was haar bloeddruk niet per se op hoog niveau, namelijk 135/90. Op de dag dat ze een hartaanval kreeg, en daar wil ik echt niet aan herinnerd worden, voelde mijn moeder zich echter wel normaal en ging ze zelfs naar buiten om te winkelen. Later belden ze me vanuit het ziekenhuis en vertelde me dat ze op de intensive care lag. Gelukkig ging het haar die keer goed af, ik zou er niet aan willen denken dat het die dag kon zijn dat ik haar had kunnen verliezen.

Haar herstel duurde erg lang, en ze kon op elk moment een nieuwe hartaanval krijgen. Haar bloeddruk was nog steeds rond de 150/95, dit was nog steeds slecht nieuws. Ze verkreeg slechte testresultaten van de doctoren, ze vertelde haar dat dit kwam vanwege het grote aantal pillen dat ze die tijd slikte. Dit zou zelfs nierfalen kunnen hebben veroorzaakt. Ze moest dringend het aantal pillen dat ze dagelijks slikte verminderen, maar hoe dan? Zonder toepassing van deze medicijnen kan juist haar algehele systeem naar de knoppen gaan, hoe doen we dit zonder haar in gevaar te brengen?.